ایده اولیه پرداخت الکترونیکی به دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی برمی‌گرده، زمانی که کارت‌های مغناطیسی برای اولین بار معرفی شدن. در اون زمان، دستگاه‌های کارتخوان اولیه بسیار ساده و مکانیکی بودن. این دستگاه‌ها اطلاعات کارت رو از طریق کشیدن کارت از یک شیار و ثبت اطلاعات مغناطیسی روی نوار کاغذی یا کربنی، ثبت می‌کردن.

ورود به دنیای الکترونیک

در دهه ۱۹۸۰، دستگاه‌های کارتخوان الکترونیکی کم‌کم جایگزین مدل‌های مکانیکی شدن. این دستگاه‌ها از طریق خطوط تلفن به شبکه‌های بانکی متصل می‌شدن و امکان تایید آنلاین تراکنش‌ها رو فراهم می‌کردن.

یکی از شرکت‌های پیشگام در این زمینه، Verifone بود که در سال ۱۹۸۳ اولین کارتخوان‌های الکترونیکی رو تولید کرد.

تکامل در ایران

در ایران، اولین کارت‌های بانکی در اوایل دهه ۱۳۷۰ شمسی معرفی شدن.

دستگاه‌های کارتخوان اولیه در ایران هم مکانیکی بودن و به تدریج با مدل‌های الکترونیکی جایگزین شدن.

با گسترش زیرساخت‌های ارتباطی و شبکه‌های بانکی، استفاده از کارتخوان‌ها در ایران هم رونق گرفت و به یکی از روش‌های اصلی پرداخت تبدیل شد.

امروزه، دستگاه‌های کارتخوان بسیار پیشرفته‌تر شدن و امکانات بیشتری رو ارائه می‌دن.کارتخوان‌های بی‌سیم (سیار)، کارتخوان‌های اندرویدی، و کارتخوان‌هایی که از NFC و پرداخت‌های بدون تماس پشتیبانی می‌کنن، از جمله جدیدترین مدل‌ها هستن.

این دستگاه‌ها نه تنها امکان پرداخت رو فراهم می‌کنن، بلکه می‌تونن خدمات ارزش افزوده دیگه‌ای مثل مدیریت موجودی، گزارش‌گیری و اتصال به نرم‌افزارهای حسابداری رو هم ارائه بدن.